Baba...

Baba…
Ýçimdeki çocuklar da büyüdü ve sana seslendik bir aðýzdan;
Cümle muhaberesi içinde, mühimmatsýz savaþtým
Ve çocukluktan kalma sýcak ellerimi kestiler…
Tanrýya da uzak kaldý þimdi tüm dinlerim …
Baba ….
Kulaklarýnýn pencereleri dünyaya neden kapalý?…
Seslendim tüm nefesimle,
Sonra … Sonra ciðerlerimi kestiler…
Soluk alamadým ve hücrelerimi öldürdüler…
Baba…
Bir semti omuzlarýma yýktýlar, tüm muhasebesini tutar oldum insanlarýn…
Ki öldüler!..
Tüm caddelerine bombalar attýlar insanlarýn,
Yürekleri cehenneme döndü…
O gün bu gündür , sevemediler bu þehri ve gittiler…
Saydým ; bu þehirde kaç aðaç , cadde, sokak lambasý kaldý…
Ve birkaç damla göz yaþý , yazdým demirbaþlara…

Baba…
Bir rüzgar esince ,sen kokuyor tüm evler…
Biliyorum, tanýyorum bu kokuyu … Babam kokuyor …
Uzanýnca topraðýna gece ayazlarýnda,
Kokunu , iliklerime ilikliyorum …



R:E:C
Sosyal Medyada Paylaşın: