aşktan vazgeçtim

önce ellerin uzaklaþtý
tanýmýyordu ellerimi artýk
bir serçenin kýrýk kanatlarý gibi titrek parmaklarýn
dokunurken parmaklarýma



sonra
gözlerin yabancýlaþtý
bir çift puslu bulut gibi
kelebekler dondu kirpiklerinde
gözsüzdüm sanki bana bakarken



kimsesiz kaldý yüzüm
gamzelerinde buz sarkýklarýna deðdikçe


kimsin sen


hadi aþktan vazgeçtim
sevgin son nefesini veren çiçekti





örseledik yüreðimizi kanatýrcasýna
kanayan yerlerimizden diþledik birbirimizi
uyuttuk kulaklarýmýzý
dehlizlerinde
kâh ýstýrap kâh zehir



ayný yerdeyiz



birbirini boðan iki girdap



galebe çaldý þirret düþlerimiz
kendimizi anlamamýzý bile güçleþtiren



aradýk bir þeyleri
hani ufkun kýzýllýðý
sarhoþluðu mor daðlarýn



oysa koþulsuz sevdim seni
istanbul kokan saçlarýný
ikindi güneþi gözlerini



ah yine birbirine destek olsa ruhlarýmýz

yorgun artýk yürek atýþlarý


sarmaþýk olsak düþlerde uyusak
soluklarýmýzda kýr menekþelerin ezgisi





hadi uzat ellerini
boþluk acýtýyor ellerimi









gönül gençyýlmaz

Sosyal Medyada Paylaşın: