Sen hâlâ bu þehrin Afrodit’iyle oyalanýyorsun mahzun çöllerin öncesiydi, Kleopatra Öridis yüzündeki ten, rüzgârýn þýmarttýðý, kýzýl derili ay ýþýðýnda imlekler atan, bir Hollywood’lu bir iðdiþ þehvetinde, hükmü, baþrol oyuncusu dalýveriyorum arada bir, ne kadar özlemiþim o eski filmleri sahnelerde kalan, o gönül zenginliklerini hatýrladýkça aklým karýþýyor, hangi yüreðe girsem, ülkem yok benim.
Ben haziraným, hiç kýþ görmedim sen hiç bahar görmemiþ, bir baþka mevsim küçücük ellerinle, oynamaya ne kadar alýþmýþtým yine kulaklarýma neler fýsýldýyorsun bu öðütler taþýmaz beni, ben aldým payýma düþeni.
Bak! senin öyle düþündüðün gibi ölmem, bilsem geleceðinizi, her geçtiðin sokaða adýný yazdýrýrdým, satýr satýr öðrenmedin gitti, ben sana mecburum þarkýsýný.
Bu akþam dostlarýmla yeni bir dünya kurduk þimdi Didim’de, külrengi bir bulut’u öpüyorum sessizce,bir serzeniþtir, isyaným bilmiyor musun? hangi kentte olduðumu, hangi limanda seni beklediðmi; sana kýrmýzý güllerle, beyaz örtülü sofralar kurmuþtum, ama sen yoktun.
Yýllar sonra... pürtelaþ bübüllerle, tenhâ bir yaza sýðýndým ne ihanetlerden usandým, ne de acýlardan aþkýn dilidir üþüyen, öyleyse gel, yanan dudaklarýnla gittiðin bir sebep deðil, belki de bir neticedir.
Nuri Daðdelen Özdere-Ýzmir 24. 1.2011 Saat: 14.45
Sosyal Medyada Paylaşın:
D_A_Ğ_D_E_L_E_N Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.