Yazýyorum Amatör þairin gecesini, Çekilen acýlarý ve yoksulluðu ögrenen adamýn zamanýný, Zulümler bomba gibi yaðýnca dur diyenin olmadýðý dünyayý.
Þeytan ve tanrýdan ayýrdým kendimi Umursamadan vaadedilen cennet ve cehennemi , Yürüdüm küçük gösteriþsiz gece kondular arasýna, Ve geride biraktým, unutmanýn bilgelik sayýldýgý karanlýðý.
Doluca þarabýný yudumlarken,Bulandýðýnda midem, Ölümcül bir hasta gibi, yere diz çöken mahkumdan farksýzdý suretim, Ne zaman yalnýz kalsam, Yanlýþ bir anne tarafýndan doðrulduðunu düþünen, göçmenden farksýz olurum.
Sormaktayým kendime,nerede bu insanlar? Anam,bacým,karým Býraktým onlarý belkide damsýz,duvarsýz yurdumda, Yiyecek ne çörekleri Nede kuru soðanlarý vardý, Uyurlardý üçü bir arada, Þimdi anýmsar gibiyim, Býraktým onlarý Varoþlarýn diðer yakasýna.
Görüyorum Kýrmýzý eteði,uzun sarý saçlarý, yüksek topuklu ayakkabýsýyla Natalia’yý, Bedenini pazarlayarak soymaktayken beyleri, Petersburg’dan onu getiren rüzgar, Tersine dönüyor ve sürüklüyor yurduna Nataliya’yý.
Kar yaðýyor bazen, Gökyüzünün turuncu rengi, dogurmakta beyaz renkleri, Güneþ gösterirken yüzünü,eriyor ve akýyorlar, Suskun bir ter gibi, agaçlarýn arasýndan, nehirlere, O damlalarda görüyorum Kavmim kadýnlarýnýn gözyaþlarýný.
Þimdi o meraklý bakýþlarýmdam sýyrýlacaðým, Sadece kendimden kaçmayacaðým, Boþ anlamsýz sözcükler söylesemde,kendimi dinleyeceðim, Þayet tutulursa dilim,Yüreðimi.
Ah kendi kendisini tüketen ben, Neden yorarsýn beynini, Birgün gelecek gülecek insanlýk, Kaldýracak,hatta gömecekler silahlarý, Herþeyi kaldýrýp atacaklar, Susturulacak bombalarýn çýðýrtkan sesleri, Mapuslar,hücreler müze olacak Bir maddenin kanýyla beslenenler utanacak, Yeniden bir dünya kurulacak, Hatta ben bile atýlmak isterim Son okurumun gözlerinden, Yeterki karanlýða mahkum edilen, son insan o olsun.
Devrim Dokdere Sosyal Medyada Paylaşın:
Devrim Dokdere Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.