Bir Şarkıda Kendim
Düþmüþken bedenim bir köþeye
Güneþli bir ilkbahar sabahý,
Þefkat elini uzatmakta sevdigim kadýn,
Bir þarký eþliginde, götürmekte düþlerimi
Fethettigimiz yüregin kalesine.
Düþündürüyor beni orada
Kana susamýþ baharý,
Her düðümünde aþkýn, kanayan yaralarýmýzý,
Ve bir papatya bahçesini andýran yýldýzlarý.
Sonra uyuyorum
Lavinya kokulu yataðýnda,
Ondan evveli, unutmuþum öpüþmeleri
Titreyiþini yüreðimin.
Pencerenin ardýna, uzanmýþtý akasyalar
Yapraklarý sessiz ve tedirðin,
Bekleyiþi uyanýþýmýzdýr bilirim.
Açtýðýmda gözlerimi
uyanýþýmý izlemekteydi,
Sýska ve çýplak bedeniyle.
Fýrlatýrým tek çýrpýda
Beynimle meþgul olan, boþ ýrmak alfabelerini,
Kendimi bulduðum þarkýda, kuþatýldý yüregim,
Þimdi daha çok acýtmakta,
Dikenli alfabelerin çirkin yüzü,
kanayan yaralarýmý...
Devrim Dokdere
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.