Ankara-Sakarya

Ankara’da çocukluðum geçti
Hep ayný sokakta
Hep ayný insanlarla
Hep o kýzý sevdim ben
Hep o çocuklarla top oynadým
Hep geçiþtirdim babam konusunu,
çocuk aklýmla

Ýlk þiirimi orada yazmadým ama
Oraya yazdým.
Ayný kýzý sevdim dedim ya,
hiç diyemedim ona
onu ne çok sevdiðimi.
Sýrf erken geliyor diye okula,
Sýrf dersten önce,
-hazýr kimse de yokken-
doya doya izleyeyim diye,
Hizmetlilerle ayný anda gelirdim okula.
O hiç bilmedi.

Ankara’ya kar yaðýþýný sevmezdim ben.
Okula inen yokuþtan,
Hep kayardý iskarpinlerim,
hep düþerdim
düþlerim boyunca..

Memleketimi arardým o düþ kýrýklarýnýn arasýnda
Gönlüm daðlarda deðil,
yeþilindeydi,
simsiyah Sakarya’nýn
Öyle özlemiþtim ki köyümü;
Okul gezisinde,
Polatlýnýn bir köyünde,
herkes týkarken burnunu
ben doyasýya içime çektim,
tezek kokusunu.

Atakuleden bakarken,
yemyeþil fýndýk tarlamýzý aradý gözlerim,
ama gördüðüm,
beton yýðýný ve bozkýrdý yalnýzca.
Tunalý Hilmi caddesini,
Çark Caddesiyle karþýlaþtýrýrdým.
Hiçte gocunmazdým memleketimden
benim gönlümün baþkentiydi Sakarya.
Anýtkabirde sitem ettim Ata’ya;
neden Sakarya deðil de Ankara ?

Ama þimdi,
memleketimde,
özledim, Türkiyenin baþkentini
Sakaryamý Ankarada özlemeyi özledim.
Ve bu özlem öyle bir uzadý ki;
Ben,
Ankarayý özledim...

Sosyal Medyada Paylaşın: