KUYU

Yaþamadýðým gün ýþýðý kadar aþikarken,
‘Yaþamaya çalýþýyorum’ yalanýyla daha kaç çocuk kandýracaðým,
Hiç bir duygum yerli yerinde deðilken,
Maðlubiyet belgem elimde; nasýl devam edeceðim bu koþuya ben,
Ah geceyi bir þifahane Yaratan,
Ya yaþat beni ya da öldür.
Düðümlenince çözemediðim ellerim, heyecanlanýnca sallanmasýný durduramadýðým bacaðým
Üþüyen, yalnýzlaþan ve ýssýzlaþan kalbim,
Daha ötesi neresi?...
Aldýðým her nefes; metropolün kara bulutlarýnda toza dönüþtü,
Ýyi niyetlerim baþkalarýnýn duvarlarýna, Yusuf’un kanlý gömleði gibi asýldý.
Ey beni Yakup’tan yoksun yaratan.
Kardeþlerimle aramda ki huzursuzluðu ne zaman dindireceksin.
Avuntularýn kutsal hikayelerini kabullenmeyen zihnimi,
Odalarýn dört köþe yaratýlmasýný anlamsýz bulan hikmet özlemli bilgimi,
Bir çocuðun sokakta yaþamasýnýn aðýrlýðýný taþýyamayan sol yanýmý,
Alýp yanýma arka arka yürürken sýrt üstü çakýldýðým kuyu!
Baðýrsam uzun uzun Yusuf’un elini sýkýca tutanlar bana da koþar mý?
Ellerim korkuyor uzanmaya, yardým demeye yanaþmýyor aðzým!
Sadece ayakkabýlarýnýn seslerini duyabildiklerine güvenmiyor iþte kalbim!
Ey, artýk suyu kemiklerime sýzan kuyunun sahibi!
Yusuf’ça yaþamak mümkünse bu kuyuda çýkarma beni,
Ve eðer kardeþlerim kuyudaki halime üzülüp aðlarlarsa;
Onlara yapmacýklýðýn ne kadar kötü bir duygu olduðunu öðret…
Sosyal Medyada Paylaşın: