.....“uçurtmam Aþýklar Köyü özlemine takýlý kaldý”.....
belki de bilmezsiniz ‘kýzýlýrmak’ kýzýdýr
bu su
pýnarlarýn anasýndan gelir
‘aþýklar’
yoðunlaþýr derin sesinde
kan gibi sýcak sesinde
ter gibi asil sesinde
saçlarý þebboy kokar
dolanýr özlemin boynuna ýslak ýslak
kýraç topraðýn ela gözlerinde
‘aþýklar köyü’
yanýp sönerken de bir idi
þaire uzak mý kalýr ‘kutlu melek’ geçidi…
kýyýsýnda söðütler karamýklar
gizemli bir aþkýn hüznü kavaklar
kopup gelmiþ ’suluca kara höyük’ten
hey pirim aman
bizim elin insaný
hâlâ insana kýymet verirlerken
alçaklýðý / ihaneti
azgýnlýðý görmüþler
koþmaz olmuþ doru taylarý
yüzleri solgun gibiler
kapý önünde suyla býçak bilerler…
kolay deðil su gibi olmak
kolay deðil masumiyete dokunmak
selamsýz geçmek köylerinin yanýndan
kara dam yýkýntýlarýna ikide bir rastlamak
kolay deðil
topraðýn içini görmek
ve ak kemiklere dokunmak
tarih birden yaþlanýr dedem kadar
akþamýn kýzýllýðý / yas tuttururken
masumiyet / canlarý kanatýr
topraðý taþý oyan yalnýzlýðý anlatýr..
ben ‘aþýklar deresi’ nin aðladýðýný gördüm
evlerinin önünü çöple eþenlere
tuzluydu kurumuþ dudaklarý
yok olmanýn
izlerini silmeye çalýþýyordu
ben onun yenilmediðini gördüm
ak göðsü kara taþlara dayalý
umudu / cesareti öðüten deðirmenlerde
yaþamýn sýcak unu her öðün ekmeklerde…
bir þey vardý gerçeðe aykýrý
kýrýlýyordu büyük bir ayna gibi
icara ekiliyordu mercimeði buðdayý
yarým / yarým soluyordu ýrgatlarý
vay elinden vay
vay elinden her bir sýzý
bir þey vardý gerçeðe aykýrý
bir þey vardý bozulan
bir þey vardý köy yolunca kararan
kim soracak
terk edilmiþliðin hesabý duruyordu
‘aþýklar deresi’ kendince akýyordu…
‘ana pýnar’ dan ‘aþýklar’ dan ‘küçük kayý’ dan
silkinip çýkýyordu gecelerden
baðýþlanmayan bir öfke
kendince kin duymuþ
týrnaklarýna kan oturmuþ
köyümün öfkesi
umut çiziyordu tepelere
aydýnlýk yarýnlarýn iþçisiydi
güneþin altýnýný geleceðe damýtýyordu
büyüttüðü arpa ile buðdaylar
akacaðý tarlalarý zaten biliyordu…
oy ‘aþýklar deresi’
oy saklý cennetim
al yanaklý düþlerimizin gelini
keklik sekiþli
güvercin topuklu
bizi kýzýlýrmaða
bizi denize
bizi sonsuzluða baðlayan
düþlerimizin
savaþlarýmýzýn
bozgunlarýmýzýn deresi
gümüþ kavaklar
yanýk söðütler
koþturduðumuz yangýn yeleli atlar
oy topraðýn türküsü kanayan
hâlâ yitirdiði mor koyunu arar
kýyýlarýnda bu garip çoban……
8 Ocak 2010
Mustafa ERMÝÞ
’Gül düþün Gül söyle’
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.