DUR BİR DAKİKA

Dur sevgilim!
Girmiþsin bir yola,
Gidiyorsun kâkülünün gölgesinde.
Yol bozuk kem gözler bekler seni ötede.
Hem de nöbetleþe nöbetleþe.
Zamaný durdurmak için mi hýzlanýyorsun.
Amacýn ne Nirvana’ya mý ulaþmak istiyorsun.
Kurdun içindeki biyolojik saati.
Görmedin bile senin yoluna serdiðim,
Kadife yumuþaklýðýndaki Sadakatimi.
Anlaþýldý sana dokunmak yasak.
Dur durak bilmeden gittiðin yol,
Seni bir gün gerçeðe ulaþtýrýr.
Ama seni de türlü türlü bahtsýzlýklarla karþýlaþtýrýr.
Ve sonrasýnda bana ulaþtýrýr.
Týpký karaya vurmuþ bir balýk gibi,
Alýk alýk bakarsýn.
Ve ben giderken yüreðimde açtýðýn,
O delikten bakarým sana,
Manasýzca.
Bilemem o an sana ne desem.
Kendimi senin için ikna edemem.
Belki bir vakit böyle geçer,
Ve o gün geldiðinde,
Zaman denen ilaç,
Yüreðimdeki o koca deliði kapatýr.
Zamanla belki yine senin için sevgi biriktiririm,
Yüreðimde.
Ama sevgilim ben uzun süre yüzüne bakamam.
Hep içime içime bakarým gönül penceremden.
Sen bendeki seni tamir etmiþ misin?
Diye düþünürüm ben.
Ýþte o zaman seni affederim.
Affetmek büyüklüktür desem,
Yüreðime bunu hemen kabul ettiremem.
Onun için ben senden müsaade istesem.
Çünkü emir büyük yerden.
Nerden mi?
Ta yüreðimin derinliklerinden…

Orhan OYANIK
24.01.2011
ÇAN


Sosyal Medyada Paylaşın: