SÜRGÜN KIYISI

Rüzgar dalgalandýrýyor, saçlarýmý,
Ayaklarým, güverteye saðlam basýyor,
Avuçlarýmla kavradým, kýyý halatlarýný,
Dalgýn bakýyor gözlerim, dalgalarýn kývrýmlarýna.
Sonunda geldik,
Uzun bir yolculuktan sonra, sürgün kýyýsýna,
Olmasa da, bileklerimizde kelepçe,
Ayaklarýmýzda pranga.
Yüreðimiz, domuz baðýyla zincirli.
Keçeleþmiþ duygularýmýz,
Zýmparalýyor, geminin metal yüzeylerini.

Ýndik sahile, onlarca can olarak,
Hiç kimse, tek kelime etmiyor.
Burasý neresi?
Adý ne bu sahilin?
Kimse merak etmiyor.
Sessiz sandýktý burayý,
Sayýmýz kadardan fazlasý, mesken tutmuþ adayý.
Duyan gelmiþ, yüzen gelmiþ,
Umut bilmiþ bu karayý.

Saymadýk kaç kiþiyiz, burdakilerle beraber,
Yüzümüzde hayatýn yorgunluðu,
Gözlerimize dolmuþ, çeper.
Bu sürgün, bilmem kaç yýlda geçer!
Dinlenmeden döndü, bizi býrakan gemi,
Kaldýk burda, atýk maddesi gibi.
Kalabalýk sahilden, her kafadan ses çýkýyor,
Taun gibi, herkes bizden kaçýyor.
Hayat kurulmuþ bu sahile, göçerlerden,
Etrafta hýrsýzlar, fahiþeler, cirit atýyor.
Tacirler insan alýp, satýyor.
Güvenden uzak, kumsallar, kayalýklar,
Herkes, gökyüzünü yorgan yapmýþ, yatýyor.

Deðdi burnumuza, kýzarmýþ lezzetler,
Mis gibi koktu, mangalda etler,
Ýzlemek kaldý bize, muhteþem manzarayý,
Zira yoktu cebimizde metelikler.
Biri seslendi, ’Var mý aç olan’ diye,
Ýþte buydu bize sahilde verilen, ilk hediye.
Altýna Hücum misali,
Açlýk sýnýrýnda ki herkes, döndü deliye,

Anladýk ki burasý bir kasaba,
Etraf doluydu, derma çatma yapýyla,
Toprak zemin, toz dumandý kalabalýktan,
Üþüyenler ateþ yakmýþtý kavýyla.
Çamaþýrlar, sallanýyordu bayrak gibi çatýlarda,
Ýpe gerilmiþ, sütyenlerle külotlar,
Havalanýyordu hoyrat rüzgarda.
Görenler Ahh çekiyor, içinden,
Debreþiyor, edepsiz duygular,
Ne sahil, sahile benziyor,
Ne de sahilde yaþayanlar.

Kaptý tacir, yüreðinden ahalinin,
Bir parça ekmek karþýlýðýna,
Deniz bile böyle kabarmadý, içimizde ki gibi,
Yürekten vurduk, kýyý kayalarýna.
Göz damlalarý, maya oldu deniz köpüðüne,
Onurumuza çaldýk, kabarýp büyüsün diye,
Belki de gurur meselesi yaptýk, kördüðüme,
Hiç deðilse, düðmelerini ilikleyeceðimiz gömleðimiz,
Hayatýmýzý taþýyacak, torniston ayakkabýlarýmýz,
Bizimle ayný kaderi paylaþan ve býrakmayan
Bitlerimiz vardý saç aralarýmýzda.
Ve bir þeyi iyi anladýk ki;
Hazin yolculuðumuz bitiyordu, burada.


Sosyal Medyada Paylaşın: