Gözyaşlarımın Köprüsü

hiçbir nehir kendini inkar edemeyecektir
güzelliðin þöyle bir akýp gittiði sürece caddelerimden
gözlerim bir sana bakýyorsa aþka inanýr
sözcüklerim bakýþlarýna sýðýnýyorsa yiter üþümek

unutmak ciddileþir
ölümlere bileniyorsa sevmek
üþümeye meyleder ömür aðustos öðlesi
baþý sonu olmaz hiçbir sözün sözcüðün
hayat bir dal kýrýðý gibi düðümlenir
çözümsüzleþir þiirlerin þafaða ermek arzusu
kýsýk sesli sabah alazlanmalarý gibileþir aþk…
ama aþk…

anlam yok
sonsuzluk sýnýrlayamaz seni
seninle ilgili olaný
ne dil
ne alfabe
notalarýn yetmediði yerde
tanrý suskunluðu
ölümün tek firariliði
turnalarýn göðü terk ettiði yerdeki
bu imkansýzlýk
ama aþk…
ama sen…



“o kimdir
kötü bir duygu mudur
yoksa duygusal bir kötümü”

konuþ ey þair:

gözyaþlarýma köprüdür
gülüþlerinin mavi bulutlu izi
aðlarsam
çocukluðuma dönüyorum üþüyorum
üzerinden geçmekten korktuðum
köprülerden düþüyorum
nefesimde sensiz geçirdiðim þubatlarýn
sert kokusu
ve ellerimde hala eldivenlerim yok
gerek yok güneþe
çünkü ben
seni düþünmenin kendisiyim


Kaðan Ýþçen
Sosyal Medyada Paylaşın: