MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

Y A N M A K
eganisss

Y A N M A K


















Sevmeyerek te olsa ben sana oldum hep zalim
Lakin þikayet etmedin sen, ah! bu ne mezalim?

Ah çocuk! Heyhat çocuk! Hukukumuz böyle olmayaydý.
Ne ben zulümkar olmayý sevdim sana,
Ne sen mazlum olaydýn, namüstehak o davada.
Demek; büyütmek müstehakým deðilmiþ yüce bir sevgi sana.
Ve yüce sýfatý bu kadar yakýþabilirdi ancak o duruþuna.
Mazi, hani kara bir leke desem, deðil ki;
Senin olduðun yere yakýþtýramam hiçbir koyu rengi zira.
Gerçi sen benden bilmedin cümle aksi gidiþatý,
Sen mecnun olmayý hakkýyla bildin, aferin.
O genç dimaðýn çerçevesinde nasýl yandý o yürek?

Ben sadece Leyla oldum genç, kusuruma bakma.
Tekerrür ettirmekti ödevim aþkýn makus talihini
Ve yakmam gerekti o sýrýlsýklam bilincini acýmasýzca.
Ey maþuk! Sen mi yanýksýn aslýnda ben miyim çýra?
Dön bir bak o zaman; Mecnun yanmýþsa
Ateþtir Leyla.
Hayýflanmam farkýnda olmaman deðil eyvah ki;
Ben taþýyamadým Leylalýðýn zamanýnda bilincini.

Ah çocuk! Heyhat çocuk! Dinle beni
O karayaðýz sevdana ve delikanlý aþkýna,
Vuruldu nihayet bu aþk kafiri.
Uzatsam bu piþman günahkar elleri,
Alýp tutabilir mi o cennet ellerin geri?
Bak ardýmda cehennemi bir yol býraktým.
Zakkumdan aðaçlar büyüdü peþimden.
Sular bile alevdendi yudum yudum baðrýmda.
Þimdi anlýyorum, demek hak etmekti, bu çile bu acý bu yanmanýn sebebi;
O safi, o yaldýzlý gönlündeki inci-mercan tahtý.
Bak yine geldim iþte ellerim ayaklarým,
Hala ýslak çamura bulanmýþ bileklerim.
Dupduru kýyýlarýnda ak pak olmaya,
Yýkamaya bu yorgun bilinci.

Görüyorum ki yalancý alevler, parlamalar almýþ yerimi.
Ancak eðreti yanýp sönmeler,
Çelmemiþ nazarýný, kandýramamýþsýn kendini.
Kendimden biliyorum bu kendi kendini ikna edebilme zilletini.

Ah çocuk! Heyhat çocuk! Beyhude ki;
Sen de biliyorsun durduðun o mola sevdalarý,
Sen onda gelip geçici; o durduðu yerde hep kalýcý...
Hem zaten benim gözlerim hülyalarýndayken,
Nasýl tutabilirsin zoraki uzanan o elleri?
Biliyorum, biliyorum
Hülyalarýna inanmak pek güç þimdi durduðun yerden.
Peki ama hayatta baþka hangi hayalin, hayalim deðer koþmaya peþinden?
Hem zaten bu bir serap deðil susamýþ dudaklarýna.
Bak, ellerimde kocaman bir yudum ab-ý sevda...

Þimdilerde en sevmediðim arkadaþým sabýr yaran bugünlerde bana.
Ve iman ettim ki þeksiz þüphesiz; aþkýna, ateþine, inancýna...
Bu sabýr, bu inanç tutup kollarýmdan beni,
Getirip sunacak bir gün katýksýz aþk sofrana.

Ah çocuk! Heyhat çocuk!
Ne bu farkýndalýk zamansýz þimdi ikimiz de biliyoruz,
Ne de sendeki ateþ fani.
Nasýl temin edebilirim bir bilsem
Talihe, kadere yalvarmak yerine sa’y etsem çabalasam
Nasýl emin kýlabilirim ah seni! bir yol bir çare...
Ne olur inan, bak içimdeki kor senden kalan;
Senin ateþinden bir parça, bu da baki...
Aklým fikrim yandý tutmaktan, sýmsýcak bu yüzden ellerim.

Ah çocuk! Heyhat çocuk!
Yeis deðil müstehakýn artýk, çýkar fikrinden o kara libasý.
Keder benim hakkýmdý, çok taþýdým bu yolda, zaten sýrtýmda acýsý
Ve nihayet dizleri üstünde duruyor iþte yorgun bünyem.
Maðrur görünen sade baþým, gurur yok halimde.
Kibir ayaklarýmýn altýnda zaten...
Yanlarýma düþmüþ kollarýmýn ucunda ýslak ve titrek bu elleri; ya tut avuçlarýnda,
Ya da…
















Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.