KISMET DEĞİLMİŞ, BİR ÖMÜR

KISMET DEÐÝLMÝÞ, BÝR ÖMÜR



Güneþin doðuþunu izlerdik birlikte,

Batýþýna þahit oluyorum þimdilerde.



Güneþin doðuþunu izlerdik birlikte,

Sahillerde,

Yüksek tepelerde,

Bazen de pencerede.

Güneþin doðduðu þehirlerde…



Rüzgarýn en sevdiði melodiydi saçlarýn,

Þarkýlar sustu, bahar sona erdi…



Gözlerindeki parlak siyah,

Iþýðým olurdu gecelerde.

Yýldýzým…

Siyahlar küf tutmuþ,

Yýldýzlar batmýþ,

Kamer menzillerinde…



Nispet olurdu meleklere,

El ele gezmelerimiz.

Kýsmet deðilmiþ oysa,

Bir ömür birlikteliðimiz…



Iþýklar sönmesin,

Iþýðým söndü.

Güneþ batmasýn, tepemde kalsýn;

Üþüyorum!



Güneþin,

Batýþýna þahit oldum ben bir kere:

Bir çift yýldýz söndü,

Melekler aðladý o gün…

Ömür mü?

Boþluk sadece, bundan sonrasý…



Mezar taþýna sarýlarak izliyorum,

Güneþin batýþlarýný…

Topraðýnda çiçekler dahi küsmüþ hayata,

Yas tutarlar…



Birlikteydik bu evde,

Hala sen kokuyor,

Býraktýðýn pencere…



BN CN

10/01/2011
Sosyal Medyada Paylaşın: