Karanlýk bir sokakta meçhule yürüyorum
Ayrýlýp gidiyorum yalnýzlýðýn yurdundan
Siyah, ýslak taþlarda bir matem görüyorum
Yer ve gök ýslanýyor gidiþimin ardýndan.
Bir yaðmurdur baþlamýþ uðurlamakta beni
Her damlada duyulan sessiz bir hýçkýrýktýr
Ve ayrýlýp gittiðim bu loþ sokakta beni
Hiç yalnýz býrakmayan o eski yalnýzlýktýr.
Ben, gecenin çocuðu, aydýnlýða ulaþmak
Ne ümit, ne murat, ne dilektir benim için
En büyük hedefimdir karanlýðý da aþmak
Gönülden aþýðýyým yýldýzlardaki sesin.
Yýldýzlarda bir ses, çaðýrýr beni her gün
Yýldýzlar fýsýltýyla beynimi çýnlatýrlar
Karanlýk gecelerde bir þiir yazar bugün
Yýldýzlarýn içinde görünmeyen satýrlar.
Yýldýzlar! Örtümsünüz, sizinle ýsýnýrým
Yýldýzlar! Karanlýðýn içinde ýþýksýnýz
Yýldýzlar! Benim gibi, benim gibi sanýrým
Yýldýzlar! Yalnýzlýða siz de alýþýksýnýz.
Biliyorum, o siyah bulutlar arasýnda
Sizi görmesem bile siz beni görürsünüz
Ve unutulmuþluðun acý hatýrasýnda
Hep benimle birlikte meçhule yürürsünüz.
Bakýn iþte gün battý, ýþýldayýn hep birden
Birbirinden habersiz çaðlayan sular gibi
Sürsün mutluluðumuz, hep sürsün, ebediyyen
Rüyalar aleminde sonsuz uykular gibi.
Þafak vakti deðildir, yok oluruz sanmayýn
Nedir böyle haliniz, herkes matem içinde
Yýldýzlar, benden ayrý sonsuza uzanmayýn
Ayrýlmayýn yanýmdan ruhumun son göçünde.
02.06.1986/Ýstanbul