Eksikler var hayatýmda.
Ama tamamlayabileceðim belki zamanla.
Mesela araba istiyorum,
Çok pahalý olmasý gerekmez,
Ben de iþime giderken kapýmdan arabama binmek istiyorum.
Koskoca bir evim olsun istiyorum,
Hatta kimsesiz çocuklar dolsun içinde oynasýn.
Bahçesinde binbir çeþit meyve ,
Kimse açlýk çekmesin.
Gülsün hep yüzüm istiyorum,
Gülsün ki ben de güldüreyim yüzleri,
Çok param olsun ,
Olsun ki,
Bayramlýklar,
Okul harçlýklarý,
Ders kitaplarý ,
Hayat yokluklarý ,dert olmasýn yakýnýmdakilere.
Paylaþayým ,
Bitsin eksikler.
Eh anacým.
Bak her eksik gün gelir kapanýr da.
Bir senin eksikliðin bitmez.
Senin omuzun gelmez ki geri.
Kim bakabilir bana senin gibi.
Kim bekler hastaysam sabahlara dek baþýmda,
Kim uykulardan uyanýr da üstümü örtmeye gelir.
Anne iken bile bana, kendimi küçük bir kýz çocuðu gibi,
Kim hissettirebilir.
Kim bir bakýþýyla bana kendimi o kadar iyi hissettirebilir.
Hiç kimse anacým.
Her þeyim olabilir.
Ya da her þeyim yok olabilir.
Her ikiyle de baþ edebilirim biliyorum.
Ama 20 yýldýr bir senin eksiðini kapatamadým.
Sandým ki anne olunca biter.
Önce Uðurcan geldi caným oðlum;
Anne dedi,
Hafifledi bu acý,
Sonra Pelinsu karabiberim.
Elbette sardý sarmaladý beni sen gibi.
Hatta gözyaþlarýmý silmek için ,
Kimi zaman annelik yapýyor bana.
Ama nafile anacým.
Ölene dek,senle orada kavuþana dek bitmez bu eksikliðin acýsý.
Hayatýmda koskoca bir boþluðun adý sensin.
Sen güzel anam benim.
Gözbebeðim,
Birtanem,
Eksikliðini gideremediðim.
Tek sonu gelmez yokluk sensin.
15/01/2010
ANNEME….
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.