DERTLİNİN MEYHANESİ

Yokuþun dibinde,
Fenerin yanýnda bir meyhane var.
Ýçki ve deniz kokar.
On üç basamak aþaðýdadýr kapýsý.
Orda alýr akþamlarý soluðu,
Mahallenin efkarlýsý, gamlýsý.

Her akþam, bir çengi kýzýný oynatýr,
Sahibi olacak meyhaneci.
Bakmam bile ne kadar oynasa,
Hiç umursamam…
Benim tasam,
Akþam güneþi ile denize nazýr,
Tahta masam.

Vaktiyle, üzerine býçaðýmla
Dertli diye kazmýþtým.
Altýna da onun adýný yazmýþtým.

O günden beri;
Meyhanecinin tatlý kýzý Manuþak,
Her akþam biraz mezeyle,
Bir þiþe þarap kor o masaya,
Sonra geçer oturur gene kasaya.

Yaz günleri,
Benim þarapla tutuþtuðumdan habersiz,
Akþam kýzýllýðý ile yanarken deniz,
Maziye döner, o günleri yaþar gibi olurum.
Bir rüya alemine gömülür,
Yalnýzlýðýmý, garipliðimi, mahzunluðumu,
Velhasýl her þeyi unuturum.

Bazen dert yanarým,
Meyhanecinin Manuþak olacak kýzýna.
Bazen cebimden bir kolye çýkarýp,
Takarým bir resmin boðazýna.

Masa, þiþe, kadeh
Arta kalan meze,
Resmi ve ismi,
Yalnýz iki heceli,
Sýzar kalýrýz masada, derinden düþünceli…

Sonra gece yarýsý dikilir baþýma,
Meyhanecinin cici kýzý Manuþak.
Ýyi kýzdýr doðrusu,
Dokunur omzuma yumuþak yumuþak:
"- Dertli! Tamamdýr kuzum!
Yeter uyudun, bak ben de uykusuzum!"

Derken;
Kalmamýþtýr o gece için tasam.
Ne yaparým ben,
Ah þiþem,
Ah Manuþak sen de olmasan,
Ve benim dert ortaðým tahta masam…






Sosyal Medyada Paylaşın: