“yaþamýn en zor yaný ölmektir. çünkü yaþamak, ölmemeye çalýþmaktan ibarettir...”
avazýmý taþýyýn deli boranlar içimdeki yokluða taþýyýn avazýmý
bin köþeye bölündüm biri birinden habersiz saðýrdýr biri bine bin de saðýr birine gidenler... beni hangi köþede býraktýnýz
yankýnýz oluyorum duymak istediðimde avazým kýlýç keskini buz parça bölük bir kalýntý þimdi ellerinizde
kendimi topluyorum yorgunum bu sebepten avucumda bin bölük avucum bir bölükte bir anda gelir sanýyorduk ölmek ne güzel olurdu baharda ve çimde ýlýk ýþýk yaðmurunda polenler uçuþurken ansýzýn terk etmesi gözlerimi dünyanýn kulaðýmda bilindik saðýr türküleri parmak uçlarýmda kýlýç keskini buz ve “bütün karanlýklar soðuktur” diyen braille alfabesine yetecek kadar his...
ama böyle olmuyor ölmek
bin parça toplarsýn ellerin kanar biri birini tanýmaz hiç birini ellerin... yabancý bir mezar bulursun öldürürsün kendini hiç bir parçanýn bundan haberi olmaz
13.01.2011 Cemil KURT
Sosyal Medyada Paylaşın:
Cemil KURT Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.