YOL
Ödünç bir hayat yaþýyorum.
Gerçek sahibiymiþ gibi yapýyorum.
Yalaný doðrudan ince ince kazýyorum.
Geride ne kaldý, yýllardýr arýyorum.
Ömrüm bir ray gibi döþenmiþ yýllara.
Zaman kara tren, aðýr aðýr eziyor.
Son istasyon ne vakit görülecek bilmiyorum ufukta?
Sen indiðinden beri, yavaþlamadým dahi hiçbir durakta.
Uzun bir tünelden geçiyorum, yararak zifiri karanlýklarý.
Demir tekerlekler döverken raylarý, inletiyor tünelin duvarlarýný.
Ýnmek için imdat frenini çektiðin o an, yanýyor vücudumun tüm damarlarý.
Göz yaþlarým söndürüyor, raylarýn çýkardýðý kývýlcýmlarý.
Ýkinci el bir aþk arýyorum, garantisi varsýn olmasýn.
Yoruldum artýk, ara istasyonda olsa durmak istiyorum.
Tünel bitmiyor, raylarýn iniltisi dinmiyor, ne bir durak, ne de bir yolcu görünmüyor.
Ömür bitiyor, yol bitmiyor…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.