HENGÂME

Fýrtýnanýn içindeki yalnýzlýkta
Bir, adam kadýnýna savruldu
Bir, kadýn adamýna…

Ýstek dýþý sarýlmalar
Gözgöze getirdi birbirlerini…
Sanki asýrlardýr konuþmamýþlardý,
Sanki hiç tanýmamýþlardý birbirlerini.

Hayatýn kara bulutlu yaðmurlarý,
Dökerken pembe þemsiyelerine
Yaðmurlarýný…

Onlar, olup biteceklerden habersiz,
Bilmeden bunca sevdiklerini
Gönül eðliyorlardý birbirleriyle…

Çatlak sesleri çocuk sesleri kapatýyordu;
O, cývýl cývýl çocuk sesler…
Onlarla unuttular farklýlýklarýný,
Onlarýn varlýðýyla unuttular kendilerini.

Bir zaman sonra kalabalýðýn içinde
Yalnýzlýk, “ben” diye kývranmaya baþladý…
Dört bir yana baktý farkedilmek için…

Olmadý, yapraklarýn arasýndaki gönlünü
Ne duyan ne de gören vardý.
Bir çok fýrtýna geldi geçti,
Yaðmurlar kurudu iz býrakarak kumaþlarda…

Taþtý gönül bardaðý son damlayla.
Ayna karardý,
Güneþ yok oldu,
Gözyaþý saklandý, “ben” þaha kalktý…

Eridi çatýlardaki karlar gibi
Yüreðin buzlarý.
Damla damla aktý yollara özgürlük…
Geride sadece uyurken
Duvardaki badanayý yaralayan
Saatin izleri
Ve piþmanlýk kaldý .

9.1.2011
SERAP DEMÝRTÜRK
Sosyal Medyada Paylaşın: