Saatlerin sustuðu yerde, yani zamanýn ilk çaresiz, nafile kaldýðý yerde bekle beni,
Uçsuz bucaksýz çöllerden, masmavi denizlerden bir gün gelirim belki, bekle beni.
Yedi kat göklerden, yedi kat yer altýndan doðarsam eðer,
Yeniden hayat bulursam…
Kim varsa bana aðlayan yürekten, onlarla aðladýðýn yerde bekle beni.
Hayallerim alýp götürür bu canýmý, kurduðum dünyamýn en güzel yerinde bekle beni,
Uykularýmdan kaçýpta gözlerimi açtýðým, ruhumu arýndýrdýðým, o parkta bekle beni.
Yitirmiþiz anýlarla beraber birbirimizi, aramaya cesaretimiz bile yok ve dermanýmýz…
Miladým ol istedim miladým! Tüm takvimlerim seninle baþlasýn ki her gün bekle beni diye.
Ýki damla gözyaþýn kadar deðerim varsa eðer, aðladýðýn yerde bekle beni.
Unutuldum mu? Bu kadar çabuk muydu unutulmak?..
Ýþte yapabildiðin yerde unut beni!
Avuntular boþa artýk…Hayata dair tek umudum kalamdý elimde ve kesik bir yaným.
Þarkýda da dendiði gibi “Yerime sevebilirsen eðer orada bekle beni”.
Dünyanýn oyuncaðý olan insan, sence neden aðlar?Benim aþka dair kara gecelerim var…
O gecelere gelmeye cesaretin varsa eðer, ýþýný da al gel. Ben beklerim orada seni…
Yonca yonca düþleri gözlerinde gördüðüm, ay ýþýðýnda yürüdüðüm,
En yüksek daðlarýn tepesindeki “KARDELENÝM” birtanem..
Þehre kar yaðdýðýnda bekle beni.
Her gün güneþ doðarmýþ, her gece ay var gökte ama, hepsi sana çýkan yol gibi sanki,
Benim yollarýmda yaðmur var, saðanak var…Sen, mehtaplarda bekle beni.
Yoksun diye deðil kýzgýnlýðým, bu aralar böyleyim iþte.
Sonbahar kadar huzur yoksunu ve asi…
Resimlerine bakýyorum artýk, baktýðým ilk resminde bekle beni
Ve bensiz nerede kiminle nefes alýp veriyorsan, orada bekle beni
Ve gözlerime bakamadýðýn, duyamadýðýn…Sesimi anlamadýðýn zamanda
Ve ne desem nasýl ayrýlsam diye düþündüðün, yalana ortak aradýðýn yerde!
Ve niye “Ne yaptým?” diye sorduðun zaman, sustuðun yerde bekle beni…
Aykut Hayati Gündoðdu