ANLATAMADIKLARIM...

Yanýmdaydin belki, gözlerim gözlerine bakýyordu...
Ve o an çok ötelerý görüyordum...
Seninle çok mutlu görünüyordum ama bir o kadarda iliklerimde hissediyordum yalnýzlýðý.
Çünkü aramýzda görülmez duvarlar vardý kin,nefret,ihanet ile örülü...
Ýþte sevmek yetmiyordu bu duvarý aþmak için,
Baþka fedakarlýklar lazýmdi geçmiþi,tüm yaþananlarý silmek gibi,
Bir zaman gelmeli,
Issýz olmalý ve kendi kabuðumuzda çekilmeliydik,fakat yapamadýk..
Yapýlabileceklerin kat be kat fazlasýný yaptým sanýrým ve þimdi yol veriyorum sana..
Sýra sende, nelerden vazgeçe bileceksin...

Öyle ya bir gaflet ve hatta hýyanet içindesin ki anlattýklarýmdan bir satýr dahi anlayacak durumda deðilsin...
Bil ki fani bir dünyada öyle bir halle bürünmüþsün ki,kendini bilmez ar kavramýndan uzak kalmýþ her hangi bir karaktersin...
Bilki hoþ gelmediðim yanýndan gülerekte gitmiyorum...
Nasýl olmuþsda senin gibisini benim affedebilecegim düþünmüþsün..
Ve hatta bunda karar kýlýp yaný baþýma gelebilmiþsin.
Ben kendimi övmuyorum ama biliyorum ki benim gibi kimsede sevemezdi seni.
Ama hatam þuki aþk gibi kutsal bir ahvali senin gibisi yaninda rencide edilmeyeceðini bilememekti...

M.OFLAZ
Sosyal Medyada Paylaşın: