SONSUZA DOKUNMAK
Saymadým yýllarý ben,saysam da ne fark eder,
Bir avuç toprak kadar ömrümdeki sahneler.
Eski çamlar hala çam, bir bardak olamadý
Maziyi yad ederken bir yardan kopamadý.
Ýstemem artýk yaðmur, sicim gibi yaðmasýn.
Kuruyan bu dudaklar, gözyaþýyla ýslansýn.
Ne sevdalar yaþandý kim bilir bu diyarda.
Kimler insan oldular,dokundular sonsuza.
Emanet bu bedenim bir gün beni terk eder
Sonsuza dokunan ruh, kalanlardan ne bekler?
Þöyle dönüp baktým ki,yarým asýr geride.
Ne ismin kalmýþ bende, ne sevdalar içimde.
Aþk arayan gözlerim topraða çakýldýlar
Yalnýz Rabbim diyenler sonsuza dokundular.
Kalbi biraz titreyen insanlýða hükmeder
“Oku” diyen Yaradan insanýmý kasteder.
Yol uzun gelmiþ bize oysa zaman nedir ki
Bir kere sevmediysek silelim o maziyi.
Teni topraða gömüp yol alýrken sonsuza
Rabbim bile sormaz mý, ne býraktýn insana?
Ali Iþýk
Konya/05/01/2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.