kayboldun gözden ayrýlýða kaynar kazan kaldýrma zamaný göðe küs tren yolculuklarým gibi acýya kanmamak için þark düþselliðinde karýþmamalýyým hiçbir mevsime elimi kolumu baðlayýp çýplak suskunluðuna bürünürken erik aðacý
uzaðýmdaki tek çizgisin ucun bucaðýn taþýnca göz kenarlarýmdan gün kalmaz balkonunda seni sayýklamalarýmýn seraplaþýr sokaðýmýz çocuk oynaþmalarý gibi iner içime ilk turuncusu kapý önümüzün mazlum ve yaralý ve karýncalanýnca defter ben hala hiç kimseyle olmamýþ olacaðým gülün kýyamadýðý kendi son yapraðýnda
suyla yaþlanýnca toprak bozulmayacaðým hala saçlarýný aradýðým hariç o ara üþüme anlarýmýn terini sileceðim toprak yaþlanýr kaybolur gözden ellerimin son hali hani eskilerin ýraðý benimse sýzým sýzým gri karasý kanamalarýmýn kýmýltýsýz semt sakinliðine alýþkýn her defasýnýn ilk sefasýdýr bu çünkü sevmeyi seçmek bir ömür türüdür ve sonra ayrýlýk ve aþk doðuþtan gelir...
Kaðan Ýþçen
Sosyal Medyada Paylaşın:
kagan_iscen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.