GÜL/HÜDA

Bir çocuk ruhluya gönlümü verdim.
Düþe kalka yürüyordu, dünya kaldýrýmýnda.
Elimi uzattým.
Eli elime deðdi, eridim...

Tanýdýktý.
Daha evvelde gördüm bu gözleri.
Ýsmini bilmeden isim verdim.
Selam verdim, almadý.
Çocuk ruhlu sevgili;
Selam kalsýn, canýn lazým dedi, canýýmmm derken.

Melekler eþlik ediyordu diyorum abiciðim.
Melekler, ellerinden tutuyordu.
Omuzlarýndaki iki melek var ya abi;
Hep saðdaki birþeyler karalýyordu.


Çocuklar melekti ya abi.
Meleði sevmek Günah da deðildi ya hani.
Sýrf ondan tutuldu, kardeþinin yüreði.

Rüzgar ondan esti yüzüme,
Ben onu kokladým.
Ruh bedenden çýktý,
Ruhumu aldý,Çocuk ruhlu sevgili...

Siz çocuklarý kýrabilirmisiniz?
Ne isterse istesin , elinizden geldiðince,
vermezmisiniz þýmartmadan?
Bende verdim be abi
Veriverdim istediklerini...


Göz yaþlarý çocukçaymýþ,
Numaracýktanmýþ.
Öylesine caným diyormuþ.
Sýrf kafiye olsun diye , ana avrat söviyormuþ da
Çocuk aðzýndan çýkan küfürede gülmedin mi benim abim.
Caným demesi; canýmý yakarým demekmiþ.
Yanýnca anladý, bu ahmak yürek.

Güzel yakmýþ dimi amcasý,
Afferin benim kuzuma..
Aman nazar deðmesin,
sen mavi bocuklar takta gel bana.

Abi ben giderim,
Ýki bardak su dan baþka çekerim yok benim.
Ýçki bana haram elhamdulillah.
Ama yinede ilk bardaðý onun þerefine içerim.
Haydi Bismillah...

Sosyal Medyada Paylaşın: