Gönül penceremiz, ansýzýn açýlýverse. Ýçinde ne var ise, dýþarý saçýlýverse. Kimseleri tutamam, penceremin önünde. Sevdiklerim terk eder, iç âlem görünüverse…
Hayatta halden hale, geçenlerde insandýr. Bir kalpte sevgi ile nefreti barýndýrýr. Temiz olan kalplerin, nuru yüzlere yansýr. Yüze yansýyan nurun, kaynaðý bilinebilse…
Ýnsan iç âleminin yankýsýný yüzünde bulur. Utanýp sýkýlýnca, yüz kýzarmýþ görünür Þiddetli öfkelenir, kývrým kývrým büzülür. Öfkelenmek yerine, tebessüm edebilse…
Mehmet DEMÝREL 26.12.2010 Sosyal Medyada Paylaşın:
m.demirel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.