Eksik Şiir

Dýþarýda, tanýdýk bir yalnýzlýk mizacý.
Heybeti tutunmuþ yankýsýna, uzaðýn.
Tek ve hür aðaçlar… Yaþamak gibi.
Çaprazýnda vurulmuþ bu ayrýntýnýn,
Tutkulu bir arzulanmada gözlerim!
Yangýn yangýn…
Soðuðuna dem vuran bir titreyiþi,
Islak bir üþüme isteði var dýþarýnýn.
Dýþarýnýn hareketsiz, soluksuz titreyiþleri… Gözlerim gibi…
Yabancý deðil bu yalnýzlýk çocukluðuma.
Filozof masumiyeti evresinde
Tanýdýk… Çocukluðuma.
Annenin çocuðunu döverken bile
“anne” diye haykýrýþý deðil midir
masumiyeti çocukluðumuzun…
Ve gözlerim,
Her zerresine bu sis gibi
Çökmekte, boþluðuna hatýralarýn…
Bir mezarlýk bulvarý gibi sessiz.
Bir bedevi sabrý ile beklemekte.
Beklemekte ve ölmekte…
Gözlerinsiz…


Sosyal Medyada Paylaşın: