günün yorgunluðu çýkýyor karþýma bir gölgenin tuttuðu saatte dolanýp duran hatýralarýn acýsý düþüyor ellerimin tuttuðu baþýma. yalnýzlýðýmý çaðýrýyorum en yakýnýmý kaybetmiþ gibiyim ýþýklar sönüyor çýkmaz sokaklar yýkýk kentler kapanan umutlar hiç tanýmadýðým insanlar uçurumlara düþüyorum kalbim duruyor öldüðümü görüyorum aklýma gelen sevgini düþünüyorum kalbinden kaçýyorum ahh..akþam olmuþ kaldýðým yerden koþuyorum salkým söðütler tutuyor su sesine atýyorum yýllarýmý kendime geliyorum hiç ummadýðým bir saatte beni görüyor bir kedinin çakýr gözleri sinema önü kalabalýk gözlerime gelen hayalin acý veriyor yumuyorum ellerimi böyle bir temmuz sýcaðýydý tutuþtuðum kavganýn sonunda öfkemi farkediyor gözlerin bu kadar mý? deðiþir insan günlerce deðiþtim baþka biri oldum þimdi hayata bir baþka bakýyor gözlerini gören gözlerim...
mustafa kaya 29.07.2006 / kýzýlay Sosyal Medyada Paylaşın:
e.mustafa kaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.