Ýzmir aðlýyordu, sen aðlýyordun.
Martýlar göz yaþlarýný býrakýyorlardý körfeze
Sen yaþlý gözlerinle gözlerime bakýyordun.
En büyük hüzününü aldýk içimize deniz kokusunun
Sanki bizimle birlikte Konak denizi yanýyordu.
Ýskeleden kalkan her vapura koyduk biraz sevdamýzý,
Her kalkan vapor da sen ve ben vardýk,
Vapurlar bizden birer parça taþýyordu.
Ýzmir aðlýyordu, sen aðlýyordun.
Gözlerin gözlerime her deðdiðinde içim kan aðlýyordu.
Karþýyaka da bir aþka düþmüþ can kanýyordu,
Eðer, eðer göz yaþlarýmý dökseydim biliyorum,
Hiç ayrýlmayacaktý birleþmiþ ellerimiz,
Yanýmýzdan her geçen insan bize bakýyordu.
Keþke diyeceðimiz bir çok kelimeye saklýydý sevdamýz
Bunu martýlar ve deniz bile anlýyordu.
Ýzmir aðlýyordu, sen aðlýyordun.
Her kelime bitiþin hükmünü getiriyordu,
Geçen her saniye ayrýlýða gebe,
Keþke dedim zaman hiç geçmese.
Öylecesine kalsak,
Konak limanýnda bir ömür yaþasak,
Keþke…
Keþke diyeceðimiz bir çok kelimeye saklýydý sevdamýz.
Yaþadýðýmýz her anýn içinde bir çok keþke olacaðýný bile bile
Ayrýldý yavaþ yavaþ ellerimiz.
Ýzmir aðlýyordu, sen aðlýyordun.
Seni bir vapurla yolcu ettiðimde Karþýyakaya,
Ben aðlýyordum, sen beni göremeyecek kadar gemiyle gittiðinde.
Sanki benimle birlikte gökyüzü de aðlýyordu.
Her yüzde biraz hüzün vardý
Keþkeler bile aðlýyordu.
Ýzmir aðlýyordu, ben aðlýyordum.
Ben seni öylesine çok sevmiþtim ki!
Benden hiç gitmeyeceðini sanýyordum.
Hiç bir ayrýlýk acýtmamýþtý canýmý gidiþin kadar,
Bak senelerin ardýnda kaldý büyük sevdamýz
Hala keþkeleri aðlatýyorum gözlerimde,
Takvim yapraklarýný eskitiyorum çizip, çizip.
Gidiþinin kaçýncý senesi, kaçýncý günü ve saati sayýyorum,
Bütün gemileri yakýyorum içimde,
Bütün semtlerini yakýyorum Ýzmirin,
Saçlarýmda ki beyazlarýda artýk sayamaz oldum,
Bir köþedeyim Konak iskelesinde,
Gelmeyeceðini bilerek bekliyorum.
Her geçen yüzde bir iz var sanki senden
Ýzmir aðlýyor, ben aðlýyorum….
Ýzmirin bütün semtlerine göz yaþlarýmla yaðýyor,
Sensiz sokaklarda keþkelerimle seni arýyorum.
Ben aðlýyorum, Ýzmir aðlýyor
Sen benim bütün Dünyamsýn,
Ýzmirde senin izlerin var,
Topraða düþen göz yaþlarýmýzda biz varýz.
Ýzmir aðlýyor hala,
Ben hala aðlýyorum.
Gidiþinin tarihiydi ölüm tarihim,
Sensiz kendimi yok saydým
Martýlarýn kanadýna verdim yüreðimi,
Ben artýk buralardan gidiyorum.
Bir sabah gelirsen yine Konak limanýna,
Emanet yüreðimi martýlarda bulacaksýn,
Bir kaç damla ile birlikte.
Tek eksik ben olacaðým,
Belki ayný vapurdan inecek,
Ayný oturduðumuz bankta oturacaksýn.
Belki ayný simitciden bir simit alacaksýn
Ve emanetini getiren martýya savuracaksýn.
Banka kazýdýðým ismini göreceksin,
Bir keþke de senin dilinden çýkacak belki de!
O zaman yeniden,
Ýzmir aðlayacak, sen aðlayacaksýn.
Gürsel PAL
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.