Yaralı

Yaralý

Çelik çomak oynayan eli yüzü yýrtýk çocukluðum
Portakal çiçeði tadýndaydý
Akdüþleri vardý gençliðimin
Uçsuz bucaksýz Karacoðlan türküleri
Tutarken kazmalarýn sapýndan
Daha görmemiþtim ömrüme omuz veren
Baþý dumanlý daðlarý.

Benim göbek adým iþsizlik
Ayrýk otu gibi kök salmýþ
Kursaðýmda mevsimlik iþin sevinci
Yenilgilerim geziniyor kasýklarýmda
Yaralý dilimi aðzýma gömdüler.

Býçak gibi inerken paranýn sustalýsý
Alnýmýn çizgilerinden derin yaralarým
Yarýnsýz dünlere düþmüþüm.

Vahþi yaþamýn gece avýnda avlandým
Topalak yaptýlar tavþan tadýnda
Yaralý kasýmpatýlar derdiler
Yarýsý yýrtýk bir çirkinle everdiler
Umursuz kara yazgým.

Sessiz sözcükler çýðlýðým
Avazým olamýyor dizelerim
Yaralýnýn ezgisine takýlanlar ‘yüreðine saðlýk’ demiyor.

Yol bulsaydým sývýþmak için yaþamdan
Toprak olmuþ ana kucaðým
Koþarým dumaný hoyrat daðlara
Süzülür daðýmýn gözyaþlarý
Kýnýmdan sýyrýlýr özgür olurum
El gibi bakar, bana kaval çalan kent.

Ali Akdemir
24. 7. 2002
Kayseri
Sosyal Medyada Paylaşın: