Yangın…
Alev alev yanýyor asýrlýk çatý,
gecenin bir yarýsýnda
Alevler sararken göðü, gözlerime karýþtý dumaný
Elimde kaldý alel acele doldurduðum su dolu kova
Ýzledim öylece
Ýzledim öylece yangýný
Kurt yeniði kalaslar çöktü çatýr çatýr
Bu defa ne benim, nede baþka bir çocuðun üzerine
Ateþte patlayan tahtakurularýndan çýkan sesle birlikte
diniyordu kulaklarýmda, sarý benizli hasta çocuklarýn kesik öksürükleri
Ýzledim öylece, döne döne etraflarýnda
Tanýyordum ben bu evi
Ama nerden?
Hatýrlayamadým.
Biliyorum artýk,
Bir daha uyanmayacak çocuklar, kirpiklerinde tahtakurusu tozlarýyla
Kabarmayacak bembeyaz tenleri, kaþýnmayacak tombul karýncýklarý, uykularýnda…
Yangýnla birlikte dinecekti kesik öksürükleri
Hasta olmayacaklardý bir daha, sararmayacaktý bakýþlarý
Biliyorum!
Kararmýþ aðaç budaklý tahtalar deðil, masmavi gökyüzü örtecekti üzerlerini
ve,
Yýldýzlarý avlayacaklar yatarken geceleri.
Kuþ tüðü yastýklara hasret ölmeyecekler, sevecekler onlarda geceleri
Ay onlarý, onlar ayý kucaklayacaklar
……….
Ýçinden bir türlü çýkamadýðým, yýllar yýlý rüyalarýmda hapsolduðum sarý boyalý rutubet kokulu ev…
Duruyordu önümde þimdi kocaman çökmüþ bir kül yýðýný,
Toplayýp eteklerimi,
iki elimle kavuþturdum sýkýca
Çömeldim karþýsýna, izliyorum boþ gözlerle
Bilmiyorum neden?
Tek düþündüðüm þey bekâretimin esareti…
Fýrlattým elimdeki kovayla birlikte esaretide, savurdum eteklerimi…
Bakýndým etrafýma þaþkýn gözlerle,
Bakýndým etrafýma þaþkýn gözlerle cam gibiydi dünya!
Ansýzýn dudaðýma konan yalýçapkýný gülümsemeyle,
uzaklaþtým oradan,sekerek ayaklarýmý
Gürcan Kýrým
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.