Yakılmış

Yakýlmýþ
anlaþýlmazlýðýn gösteriþsiz kýyýsýnda
kadrini bilmediðimiz
daracýk sokaklarýn o en samimi kasveti
bir mutsuzlukta yol aldýk öpülesi
bu bizim tutukluluðumuz

ayrýlýðý terk eyledik ilk mevsim yaðmurlu
sabahlarýn ýssýz koylarýna ayak bastýk
beyaz bekleyiþlere dokunmak için kýs kýs
geçsin diye siyah hastalýk
gözlerimizde biriktirdiðimiz
ilk mevsim yaðmurlu
yalnýzlýk balkonumuz

güncel uysallýklara gösterecek bir yerim yok
ömrüme kastetmiþken hele bir de böyle çizgisiz denizliliðim
aðlayýþýmýn tüm yelkenleri fora beyaz yürekli
iyi niyetli olaðanüstü leyladýr her nefes alýþým susuþum
baþýmý þöyle bir kaldýrýp gökyüzüne senmiþsin gibi bakýþým
ellerim ki çýkrýðý maviler ülkesinin ilkesiz
nerde akþam orda aykýrý bu sevda
anlaþýlmazca yýkýk

yýlkýsý yakýnca genzimi
veda tadýnda
durgun sudan sýkýlmýþ bir göl gibi
nefesimde býraktýðýnýn
koridorlarý ýslak
mevsimleri þýmarýk yalnýzlýðýmda
neye dokunsam kenar mahalle temmuzu
neye tutunsam incinmiþ bileðin
neye yaslansam saygýsýzca daðlarýn önü
baþaksýz bir senesi topraðýn
saçlarýndan gerisi...

yakýlmýþ türkülerden ötesi sesimdi
sana uðrak
gönül evine nazýnýn
hasretli baðrýma açýk hava saplý
uzaklarý dost tuttum ölümüme
avare...
ve aðrýma gidiyor bulutlarýn hýzý
eriþemeyince nefesine nefesim
çaðýldayan bir alev özenince aðýtlarýma
diþlerini sýkar azrail
düþmeye görsün üzerime belanýn hýncý
sensizliðimi sakýnýyorum kem gözlerinden
karanlýklarýn
ve yakýlmýþ türkülerden ötesi sesimdi
seniyse korkuyorum düþünmeye
yetmez de alýnýr diye direncine dizlerimin
nahoþluðu toz toprak
kuþ uçmaz kervan geçmez yollarýn...
sonra kim eder sözünü mecnun’un
hangi yoksulun ýsýtýr içini kerem’in ateþi
hangi daðýn ferhatlý muþtusu eriþir son çaresine
hangi su dipsiz kuyuda demlenir
züleyha’nýn yusuf’una...
yakýlmýþ türkülerden ötesi ardýndý
ardýndan ötesi sonsuzluk
sonsuzdan ötesi taze rüyasý güzelliðinin...

sen gidince bir ben kalýrým geride
ben gidince tüm ayrýlýklar...


Kaðan Ýþçen
Sosyal Medyada Paylaşın: