Ben sadece nü yalnýzlýktým...
Sense gecenin karanlýðýný güneþ rengine boyayan gidip gelmelerle güneþ toplayan..
Benliðimi kavrayýp hýzla içime aktýn güneþe benzeyen gözlerinle bir baktýn ve ömrümü benden çaldýn.
Gecenin ayzýnda tenimi saran yalnýzlýk gibi saramadý sevdan yüreðimi
Þimdi yoksun ve toprak sýcaklýðýndayým karanfillerle..
Güneþ aydýnlýðýndan uzak yeniden karanlýkta kurþun kýskacýnda ürkek güvercin bedeninde ruhum
Sen yoksun ya bak karanfiller bile hüznünü dökmekte topraða
Bu kadar mý boðar sensizlik bu þehirde bu kadar mý yalnýz hisseder insan kendini
Peki sensizlik mi sarhoþ eder içmeden
Þimdi sana küfretsem faydasý yok kendime küfretsem anamýn suçu yok
Ve kaderse bu yaþadýklarým adý mutsuzluksa payýma düþen söyle ben mi yazdým da yaþýyorum bunlarý..
Þimdi ne sen var nede gün/eþ ne senden hatýlaralar ve her yer karanlýklar altýnda ama hala yoksun!!!!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.