yalaz ütopyalarýn yakýn ayak izlerinde
kokladýðýmýz toprakta ayný mevsimin tadý vardý
þimdi elindeki keskin neþterler
vuslatýn beyaz kanatlarýný
tek vuruþla parçaladý
yaþlý aðaçlarý biçiyordun sen
adandýðýn ruha abanmýþ deli gibi
karanlýk duvarlarýna kayýp ilanlarý
asarak
koca bir þehri kuþatacaktýn güya
uyuyan kapkara bir denizin sýrtýna
basarak..
kalemin altý harf’in baþýnda
nöbet tutan
gözü pek sadýk askermiþ
þiirlerde
aklýn yitik bir hayale iltica
bu iki bilinmeyenli denklemde
bir þehir yetim kalacak sadece
o zaman mutlaka
güneþ son defa batacaktýr
göðsünde
dindiremediðin acýlarýna sahte merhem
yarana acý baldýran deðdirdiðin
ve þimalden eteðine yapýþan
zenci adam
halkayý boynuna sýmsýký geçirdiðin
þamdan misali baþýnda yaktýðýn ateþte
üfledikçe erittiðin
kýrýlgan düþlerinle karþý dað’a çizdin
o resmi
içtiðin çayýn son tortusundaki acý lezzet buysa
gözlerin dost baktýysa da dilin
öc alýyordu
sana dizginlenemeyen saatler vardý oysa
ve o daðdaki toprak odalý ev
zamaný hunharca katleden sözlerinde
susuyordu
o küçük dev
tek dokunuþunda devriliyordu
durdurulamayan nefretinde aþk’ýn kan’ý
ýsýtýp kurutacaksýn
kahraman kýlýklý kara defterinde
yazdýðýn masallarla mý avunacaksýn
ben mi
beni sorma..
zaten tek atýmlýk caným kalmýþtý
attým
iyi niyetimden kýrýldý kalemim
yýktýðýn o þehirle beraber
battým
hayallerimi gözlerinin ötesine býraktým
sepet sepet
yalnýzlýk geri çaðýrýyor beni
gitmeliyim artýk
hakkýný helal et
Faruk Civelek