Silik Portrede Dudak İzleri

sözcüklerimi uladým sana
þiir diye, bugün
yaðmur uslanýrken arka bahçemde.
ar(a)landý gecenin arpacýklý gözleri
terli avuçlarýmda not saklayýp tutuþturdum ellerine
sabahlar uzak kaldý geliþine
gömüp sarý odalara gülüþlerini
tek kurþunluk ceset gibi
öptüm öptüm öptüm




kirli siyah bir karanlýk düþtü
cibinlikli hayallerin üzerine
cinsi belirsiz, öcü kuþlar kondu
dondu zamanýn gözleri
silik bir portrenin çýð düþen çizgilerinde
kokladým aklýmý yitirene dek, ölü karanfil kokuþlu hatýralarý




nereye baksam sonbahar bugün
neye dokunsam sarý
yokluðunu doldurup ýsýtýyorum
koynumda
mutluyum sözümona
saklýyorum gamýmý
suretimin eskiyen sayfalarýnda gecelerim dul



yumuyorum yumabildiðim kadar yüreðimi
zehrinden yayýlan
arsenik kokularýna




yýðýnla nedenin cebelleþmelerinde sýkýþmýþ zaman
neden ayný eksende deðiliz neden
neden silah tutuyor kardan adamlarýn elleri
ben neden eriyen sularýnda kanrevan
diken soluyan ciðerime doluyorken gerçeðin
t/uzaksýn bana ey serseri adam
yok olup gidiyorsun hain bir martý kanadý gibi
yokluðuna kanayan dilimi kýnýyorum esefle




kin tutuyorum oturup bir ikindi vakti
peyderpey eliyorum düþlerimi
kahpe bir histeri nöbetinde
ve
acýmadan satýyorum
sana dairlerimi






Çiðdem Parlayüksel


Sosyal Medyada Paylaşın: