akþam unuttuðum dertler baþlýyor gün doðarken istanbu la kar yaðmýþ ben titrek sesle ismini söylerim gözlerim ben den kaçar bense yüreðim den belkide kabul edemememdi kendi kendime bile itiraf edemedim soðuktan deðil bakýþlarýndan donduðumu koca bir fincanda içiyorum çayýmý alaca karanlýðý sevmem ben sensizliði hatýrlatýr sana, aþkýma isyan ettirir o an sesin çýnlar kulaðýmda yüreðim daðlanýr umutsuzca çöker dizlerim derman kalmaz yaslanýrým duvarlara aðladýkça boðazým düðüm düðüm içimdeki buruk acýnýn tadý acýlaþýr ya gündüz olmalý ya gece sessiz batmalý takýlýnca gözlerim uzaklara beklediðini bilmek sevindirirdi beni ama ben biliyorum son nefesimde bile titrek dudaklarým hala seni anacak
Sosyal Medyada Paylaşın:
emine cenk Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.