Ellerim karýncalanýyor yüreðim gibi Terkedilmiþ bir þehirim Sokaklarýmda yeller esiyor Yalnýzlýðým iç çekiyor Bir cana hasret
Kaldýrýmlarým üþüyor Son ayak izi de silindi Diðer tüm izler gibi… Parkta ki salýncaðý nefessiz bir rüzgar sallýyor Üzerinde göçüp giden son kuþun kanadýndan bir tüy
Bu sefil þehrin üzerinde durmaksýzýn gri bulutlar dolaþýr Ne ay gördü, ne güneþ unuttuðum o tarihten beri O tarihten bu tarihe kaç gece kaç gündüz geçti acaba? Günlerden hangi gün?..
Cumbalý evin bahçesindeki papatyalar da solmuþ Su verecek kim kalmýþ ki? Caddelerim iki büklüm Sancýlar içinde kývranýyor
Aðaçlarým tir tir titriyor Yapraðýn ne yeþili ne sarýsý… Renksiz bir boþluk Sefil, yalnýz, cansýz Terkedilmiþ bir þehirim!
Uyumayan birþey var Yok etme arzusuyla dolu koca bir yalnýzlýk Elinde acý soluyan bir hançer sürekli ensemde Hissediyorum… Çocukluðuma sarýlýyorum Ve ölüme karþý dimdik ayakta meydan okuyorum Ne yalnýzlýktan ne de ölümden korkuyorum
Terkedilmiþ bir þehirim Ama o þehri ben henüz terk etmedim.
EsRA
Sosyal Medyada Paylaşın:
*EsRa* Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.