KÜL OLSAM

KÜL OLSAM
Sanmayýn sabah olmaz,
Gecelerin ardýndadýr aradýðým.
Mutlu dileklerim insanoðluna,
Taptýðým o sevgili Rahim Tanrým.

Sormayýn sema nasýl konuþur,
Gündüz ve gecelerin sahibi kimdir?
Ney’den gönül nasýl sarhoþ olur,
Sevdiðim o sevgili Rahim Tanrým.

Sana bükük boynumuz ey sevgili,
O âlemine götür bizi de ne olur,
Göðe açýk ellerimizi gör artýk,
Taptýðým sevgili Rahim Tanrým.

Rastladým ona günlerden Cuma,
Geldi kulaklarýma tatlý bir nida.
Bu bir dost sesiydi,
Bir yoldaþ sesi.

Bana hadi dedi.
Gider misin benim sevdiklerime?
Yürüdük sessiz yan yana.
Geldik eski bir konaða.

Açýldý bir kapý inlercesine.
Çýkýyorduk eski merdivenlerden çiðnercesine.
Titredim, birden yýldýrým çarpmýþçasýna.
Allah’ým bu ne manzaradýr ki böyle?

Secdeye kapanmýþ insanlar orada.
Orada Allah’ý zikrederek aðlayanlar gördüm.
Aþk ile yananlar, hýçkýranlar gördüm.
Ney’in ulvi sesiyle dönenler gördüm.

Yarab ne kadar mutluydum o an.
Yok olmuþtu birden içimdeki buhran.
Diz çöktüm, oturdum, þaþkýn periþan.
Sonra da secdeye vardým o an.

Sardýkça sardý beni bu mekânýn havasý,
Öðle, ikindi, akþam, yatsý, namazý.
Kalkmasam hiç bu minder köþesinden,
Unutsam kendimi, yok olsam, ayrýlsam etten kemikten.

Kül olup yansam,
Kavrulsam ben.
Yüce Tanrým alsa beni,
Ben, ben olsam birden.

Attila Bozoðlu – Eski Foça

Sosyal Medyada Paylaşın: