ZAMAN

Kimi hülyasýyla, kimi düþüyle,
Kimi sevdalýsýyla, kimi eþiyle,
Ufukta akþama batan güneþiyle,
Sevinir vuslata az kaldý diye…

Bense derdimin depreniþiyle,
Tutarým yolu baþlasýn çile.

Arayan azdýr bu saatte derdine deva,
Soluduðun bu aðýr kasvetli hava,
Yýllardan hatýra.

Önce istersin mezeleri, þiþeleri,
Bulursun neþeleri…

Sonra;
Göremezsin dumandan
Avizeleri,
Titrek ýþýklý lambalarý,
Garsonlarý!
Hiç merak etme
Onlar görürler seni!
Kendinden geçersen okþarlar enseni.

Duyamazsýn az ötede kurtarýlan vataný,
Yüklenip masaya yataný..

Gördüm bir ara çatlak aynada,
Dumanýmý uzaklara üflüyorum.
Fark etmiyor,
Ateþ içimde bacamdan tütüyorum…
Kýr sakalýma karýþmýþ,
Bir zamanki simsiyah býyýklarým.
Buruþmuþ, renk atmýþ titreyen dudaklarým.

Güçbela aralýyorum gözlerimi
Görecek kadar.
Oturmuþ altlarýna mor mor halkalar.

Titriyor sað elimde boþalmýþ kadeh.
Ötekinde kehribar, ucunda sigaram.
Bu kadar mý deðiþir
Bir yýlda insan?
Ýtiraz ediyorum.
Olsa olsa
Validemin saati gibi durmuþtur zaman.

Teeeh!








Sosyal Medyada Paylaşın: