Çanakkale Destanı
Bindokuzyüz ondördün kasým ayýnda güzün,
Denizden fýþkýrýyor Çanakkale’de hüzün...
O zamanlar dünyada bir hasta adam varmýþ,
Tek diþli sýrtlanlarýn iþtahlarý kabarmýþ.
Çelik zýrha bürünmüþ reva görmüþ zulümü,
Göz kýrpmadan yiðitler kucaklýyor ölümü...
Ýstanbul’a ulaþmak Hamilton’un rüyasý,
Bilmiyor kör edecek Anadolu ziyasý...
Osmanlý torunuyuz baðlýyýz yedi göbek.
Bunu nereden bilsin Chorchill ile De Robeck ?
Emelleri müþterek planlar ayný yerden,
Hayasýzca el sallar kahpe Amiral Corden.
Kýnalý kekliklere denk midir leþ kargasý?
Ne kutsal bir vazife þu istiklal kavgasý.
Gör Allah’ým milletin hal-i pür-melâlini,
Kalbine nakþeylemiþ HAKK ismi Celâlini.
Çanakkale hüzünlü çok hileler seziyor.
Can boðaza dayanmýþ nefes nefes geziyor.
Kim topladý bu mel’un uðursuz donanmayý?
Kim reva gördü sana cayýr cayýr yanmayý.
Denk bir dövüþ denir mi boðazda ki vahþete?
O zihniyet düþürdü insanlýðý dehþete...
Türk Milletine kastý Türk yurdundadýr gözü.
Lâkin suskun tabyalar söyleyecek son sözü.
Eski yeni dünyadan teþekkül bir armada,
Birbiriyle yarýþýr denizleri yarmada...
Bu vahþet karþýsýnda Gelibolu susuyor,
Deniz gök ve karadan zalim ateþ kusuyor.
Zalimler karar vermiþ topraðýmý bölmeye,
Ama biz yeminliyiz bu uðurda ölmeye...
Yedi düvel saldýrmýþ denizlerden karaya,
Ölüm girmeye korkar beþ metrelik araya.
Anadoludan gelen kýnalý koçyiðitler,
Koþuyorlar cennete sýra sýra þehitler.
Anadan yardan geçmiþ koyup gelmiþ kýrklýyý,
Göðsüyle durduruyor alev kusan zýrhlýyý.
Kana bulandý deniz kana boyandý daðlar,
Güneþ ay ve yýldýzlar, gök bu vahþete aðlar.
Yer ölüm püskürtüyor gökten ölüm yaðýyor,
Bin güneþ batar iken bin tane de doðuyor.
Burda topraða düþen cana bahâ biçilmez,
Güneþe týrmansanýz Çanakkale geçilmez.
Deniz kýzýl dað kýzýl her yerde can pazarý,
Ýkiyüzelli bindir bu destanýn yazarý...
Vataným Anadolu ,boðaz altýn kapýsý
asil kanla yazýldý bu ülkenin tapusu.
Ne iþiniz vardý be kahbe haçlý dölleri?
Dallarýný kýrdýnýz kopardýnýz gülleri.
Çiçek açmadan soldu taze taze fidanlar.
Dereleri doldurdu burada akan kanlar.
Yamyamlarýn varmýdýr namuslarý arlarý?
Dile gelse konuþsa Arýburnu yarlarý.
Fatih’in emaneti Kilitbahir kalesi,
Sýra sýra tabyalar titretiyor nalesi.
Ölüm kalým savaþý var olma meselesi.
Dayan be koçyiðidim ýrkýmýn son çilesi.
Dünya üstüme gelse toplasalar alemi.
Ýman dolu göðüsler, fethi mümkün kale mi?
Ölmek en büyük þeref bu topraðýn uðrunda,
Korkusuz ve kahraman ecdadýmýn çýðrýnda.
Ey þehit oðlu þehit sende ki bu gayrete,
Gýpta ile baktýrdýn hem düþürdün hayrete.
Anadolu Türk yurdu ey vataným ocaðým.
Uðruna canlar feda yuvam ana kucaðým.
Bin yýldýr süregelen bu son haçlý seferi,
Dimdik ayakta buldu Türk oðlu Türk neferi.
Çanakkale dedikçe yine gözüm yaþardý,
Türk milleti el ele nice iþler baþardý.
Ýnancýmýz Allah’a Muhammet Mustafa’ya,
Dünya ve ahirette ermek için safaya...
Þehri Karakaya (15 Mart 2009)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.