Umutlarýmýz mý azaldý?
Sevdalarýmýz mý yordu bizi?
Aniden gerçekleþince soluk bitimi,
Güneþe, bizim için bir daha doðma dedik.
Dinlerken o, söylerken biz güldük,
Belki de çaresizdik.
Ay halimize üzüldü,
Farkýndaydý korkularýmýzýn,
Her sabah güneþ doðar,
Gece, zamanýný tükettiðinde biterdi.
Cebimizde kaç taþ taþýyabiliriz uzak daðlara?
Örtebilir miyiz ölüm aný þafak kýzýllýðýný?
Koparýlmayan takvim yapraklarý,
Kýrýlan saatlerimiz var, tüm bunlar,
Zamaný durdurmak için yeter mi?
Yoruldum,
Yoruldun,
Yoruldu,
Kim dinler, kim inanýr?
Hadi yoldaþlar hadi,
Varsýn umutlarýmýz azalmýþ,
Sevdalarýmýz yormuþ olsun bizi,
Kýþ örtmüþ özgürlüðü, onlara ne, bana ne,
Adý “özgürlük” olan þiirler ekin defter yapraklarýna,
Papatyayý anýmsatan kardelen gibi...
ÝST. 10. 12. 10 / 02. 30
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.