Ol denilince büründüm ve yol aldým... kaç kelime geçti bilmiyorum oldum zaman geçti bir kelime(m) oldu(m) binyýllýk hal üstümde adýný bulamýyorum.. Ve baþlamaz mý gecenin bir aný arayýþým ve diyemeyiþim..
Evet..
Kelimeye getirememek ne güç... bir sokak boylu boyunca.... yüreðimde... yürüyorum ayný yerdeyim bir çýtýrdý duyuyorum dönüyorum kimse yok... yol ve ben baþka kimse yok ve birkaç çer çöp... böyle zamanlý zamansýz gelmez mi bu hal içini alýp bir orman deryasýna gitsen bütün renklere gark olsan mavi denizi orda içinde hapsetsen yine ayný geçmez bu hal taki bir ýþýk demet söz ulaþmayana dek... e neylersin oda oratada yok...gelmez ki...
Ve buluyorum..
Çok sonra anlýyorum insanýn yaþarken kelime olabildiðini umut mutluluk huzur acý ve hüzün... deðil mi ki kelimeden ibaret bunlar bir sipariþ usulu biri giderken diðeri geliyor ve sen o oluyorsun yada o sen...
Ve dedim...
Bir kelime var üstümde bu gece meðer demet demet hüzün
Ve Yol ilk defa sessiz ve ben üþüyorum...
Yolcu...
30/10/2010 Çanakkale...
Sosyal Medyada Paylaşın:
yolcu_wasabi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.