SEVMELİ İNSAN

“Sevda” derdim, “benim neyime gerek!.”
Sevemezdim… Olmasaydý gözlerin!
Bir dipsiz kuyuya düþerdim ürkek
Bir bakýþýn vardý karanlýk, derin!.


Sevemezdim inan, elsiz, kolsuzdum
Vurgundum, acizdim.. Sen de bilirdin!
Sükût, ekmeðimdi sanki dilsizdim
Ýnadýna çýkar bize gelirdin!.


Bir kývýlcým attýn harman yerine
Sevmek-sevilmek hayâliyle yandým.
Dalýp dalýp giderdim gözlerine
Bir bilsen ne hülyâlara aldandým.


Esmer, þuh gülüþlerin vardý senin
Benim yüzümden dökülen bin parça.
Ýncecikti oysa beyaz ellerin
Niçin bakardým ki? Sanki ne varsa?


O, çocuksu kar beyazý ellerin
Silmek için uzanýr da camlara
Sevemezdim olmasaydý gözlerin
Zeytinden, üzümden, geceden kara!.


Bir gün; gurbet elde buldum kendimi
Ýnanmýþken aþka, çýkýþ o çýkýþ.
Hâlâ aydýnlatýr durur içimi
Efsun dolu gözler, o kara bakýþ!.


Ne yalan söyleyim; sevmiþtim seni
Sevda türküleri söyler dururdum.
Sakýnýrdým esen yelden gölgeni
Daðýnýk saçlarýnla savrulurdum!.


Gözlerin yâdýma gelir de bugün
Yaþadýkça derim: “Sevmeli insan!”
Sevgidir beþ vakit, aþktýr üç öðün
GAFLETÎ dünyada bulsa da hüsrân!.

Sosyal Medyada Paylaşın: