üzgünüm anne
senden sakladýðým yalnýzlýðým için
hayata tutunmamý saðlayan
bana baðýþladýðýn cesaretimi kaybettiðim için
annem
“yalnýzlýðýn haritasýný insan kendi çizer
sen istemezsen hiçbir þeyi yapmak zorunda deðilsin
seviyorsan çok belli etme
sonunda üzülen hep sen olursun
hayat vermez, istediðin þey her neyse
savaþmalý ve kazanmalýsýn”
çok denedim annem
güçsüz müydüm?
yoksa hep zayýf tarafýmdan mý vuruldum
anlamadým
sonuç olarak yalnýz ve mutsuz kaldým
varlýðýna inandýðým ne kadar çok þey varsa
bir bir terk ettiler
sustum derdimi kimselere anlatamadým
annem
ruhumdaki yaralardan geçtim
kalbim çok acýyor
benliðim artýk kimseye güvenmek istemiyor
oysaki doða kanunlarýna aykýrý hiçbir þey yapmamýþtým ben
“sevdiðin kadar sevilirsin”
yalanýna inandým
iþte bu yüzden
çok üzgünüm anne
hayata tutunmamý saðlayan
bana baðýþladýðýn cesaretimi kaybettiðim için