UNUTULMAZMIŞ

Bin dokuz yüz altmýþlý yýllar.
Oturmuþ, pencerede bir güzel aðlar.
Güzeller güzeli Þaziye,
Dönmüþtü aþkýndan deliye.
Vurulmuþtu mert mi mert,
Yakýþýklý delikanlý Ahmet’e.
Ama vermiyordu babasý.
Buydu Þaziye’nin yürek yarasý.
O devirde babaya itiraz yoktu.
Babasý gençlik hayallerini yýktý.

Þaziye’yi verdi meyhane arkadaþýna.
Bakmadý kýzýnýn gözyaþýna.
Verdiði oðlan Þaziye’den yaþlý mý yaþlý.
Ahmet sevdiðini kurtarmak için telaþlý mý telaþlý.
Sýðýnmaya çalýþsa da babasýnýn merhametine,
Kaçmaya çalýþsa da Ahmet’ine,
Olmadý hep yakalandý.
Temiz bir sopayla aklandý paklandý.

Kuruldu düðün dernek.
Yandý Þaziye ile Ahmet’teki yürek.
Para etmedi artýk sevmek.
Zoruna gidiyordu,
Sevmediðine eþ olmak.
Bir ömür yanýnda kalmak.

Sevdiði kýz olunca ellere gelin.
Yolunu tuttu Ahmet, gurbet illerin.
Her biri ayrý yuva kurdu,
Ama yürekteki acý durdu oturdu.
Bazen boðulacak gibi olurdu.
Biri Kamber’di bir Arzu.

Eþini erken yitirdi Þaziye.
Aðlasa da haline þükrederdi.
Bir gün, bankada emekli kuyruðunda,
Gördü Ahmet’i.
Elleri titredi,
Soðuk soðuk terledi.
Yürek çýrpýntýsý arttý.
Kendini bir koltuða zor attý.
Su getirdi torunu.
Elini yüzünü yýkadý.
Çýrpýnýyordu torunu.
Buydu kaderin ona oyunu.

Kendine geldi nice sonra,
Geldi yanýna Ahmet.
Ettiler havadan sudan sohbet.
Aynýydý Ahmet’te dert,
Þaziye’de dert.
Kanadý yürekleri, ilk günkü gibi.
Ama olanlar olmuþtu.
Arttý yüreklerindeki sýzý.
Bu aþkta olmuþtu mazi.


Deþelediler mazinin küllerini.
Yürekleri yine ýlýk ýlýk oldu.
Ne kadar sürerdi ki güz güllerinin sevdasý.
Biri kalp, biri tansiyon hastasý.
Oðlunu çaðýrdý yanýna, vasiyetini etti Þaziye,
Oðul” kýzýný sevdiðine ver ”diye…

Bu olaydan sonra fazla yaþamadý Þaziye.
Geldiði gibi yürek yarasýyla gitti maziye.
Geceleri biri gelirmiþ mezarýnýn baþýna.
Gizli gizli aðlarmýþ, sarýlýp ta mezar taþýna.
Yürek sevmediðine varýnca hep sýzlarmýþ.
Ýlk aþklar yýllar geçse de unutulmazmýþ…


______ MEHMET ASLAN____
Sarayköy- 09 Aralýk 2010______

Sosyal Medyada Paylaşın: