Bu akþam bir köþede unuttuðum hayallerim, Kucak açtý masumiyetinde Bir çocuk aðlýyordu sessiz sessiz. Etrafýnda bir çok ayna Biri gülüyor biri aðlýyordu. Biri hala orda duruyordu...
Masumdu çocuk mahsundu biraz da. Bir el dokundu sarý saçlarýna. Öyle de sevgiyle okþuyordu. Ben deðildim aðlatan, Aðlayan belki, Bu resim bir çekmede yitmiþ. Gülücükler sararýp bitmiþ. Her hýçkýrýkta yýllar, Eskiyip düþüyordu.
Yanýnda ,yanýbaþýnda biri vardý. Çocuk aðlasa o da aðlardý. Yüzü eskidi çocuðun , Uzaktaydý sanki , Mavilikler ötesinde Bir titreme vardý sesinde. Resim sarardý o da... Þimdi gülücüklerini kovalýyor, Belli ki mutlu , Belli ki gözyaþlarýný unuttu. Hayallerini kovalýyor suda.
Nerden çýktý bu resim, Kim çekti hayallerimin ipini. Dokunsam o çocuða, Aðlatsam yeniden... Desem ki benim sen... Aðlama çocuk benimsen. Yeniden say hayata... Göz yaþlarýný koy hayata. Þayet dünümsen...
Anladý mý ben oydum, þuydum belki. Ýçimdekini, hislerimi... Dündeki düþlerimi... Gidiþ geliþlerimi... Aðlarken gülüþlerimi... Bu resimde, Çýkmayan sesimde, Duydum belki... Sosyal Medyada Paylaşın:
lutuf veli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.