Kayýyorum içime, hiç kalmadý bende güç
Dönerek düþüyorum, havada yaprak gibi
Kendime acýmaktýr, aþktan aldýðým tek öç
Âh! rûhumu çektiler, bedenden týrnak gibi
O göðsüne dayasam, dert yuvasý baþýmý
Bütün ýzdýraplarým, diner mi söyle bana?
Bahçene göm de gitsin, aþk ile naaþýmý
Yoksa atacak mýsýn, beni uzak yabâna?
Dizine koysam baþý, kimsesiz mevtâ gibi
O âteþ-i aþkýnla, tutulsam bir hummâya
Figân ederek ölsem, bülbül-ü þeydâ gibi
Gece salsan rûhumu, o yýldýzlý semâya
Dizine yatayým da, olsun bana teneþir
Gözyaþlarýnla yýka, bedeni aðlayarak
Ruhumsa atlas gibi, ellerinde münteþir
Kefenle bedenimi, saçýnla baðlayarak
Kýr çiçeðim! ölümdür, bu aþkýmýn hitâmý
Ellerinle son defa, hadi! rûhumu kabzet!
Kalbin bir köþesinde, sakla! aþkî metamý
Kollarýnda ölmeye, Soner dâima namzet
Sen bir aþk âteþi ol! ben de senin küllerin
Bedende medfûn rûhum, erisin altýn gibi
Altýn suyuna batsýn, incecik saç tellerin
Duy! rûhun nâlesini, duy! nakaratýn gibi!
Soner Çaðatay 8 Aralýk 2010 / Wuppertal
Kelimeler:
Yabân: Tenha ve ýssýz yer.
Hummâ: Ateþ,
Nâle: Ýnilti inleme
Münteþir: Yayýlmýþ
Atlas: Yüzü parlak, sýk dokunmuþ bir tür ipekli kumaþ, saten.