Düþüyorum yavaþça, içimdeki boþluða
Hayatýn yamacýnda, bir çalýya tutundum
Ümitlerin peþinde, kaldým soluk soluða
Ýlk defa þu rûhuma, ellerimle dokundum
Tutunduðum çalý da, kuþburnu gibi diken
Þu rûhum delik deþik, ince ince hârýyla
Yanýnda da bir çiçek, dikene boyun büken
Beni beklermiþ meðer, ömrünün bahârýyla
Yamaçta açan çiçek, salýnýrken rüzgârla
Bir elimi uzatýp, çektim bir yapraðýndan
Yakamam ki ben onu, içimde yanan hârla
O tebessümlerini, çalamam yanaðýndan
Eðer onu çekersem, onun da sonu boþluk
Bu derin karanlýkta, solar gider bu çiçek
Güneþsiz morgu olur, içimdeki o kovuk
Dünyada vuslat yalan, sadece firak gerçek!
Ve býrak bir boþluða; senin mezarýn dipte
Düþerken son kez ona, gözyaþýnla el salla
Aþkýn tohumu saklý, þu kalb-i muzdaripte
Topraðýný her mevsim, sýcak kanýnla sula
Yeþert onu içinde, kalbinde gizli gizli
Güneþ dâhi bilmesin, yerini bu çiçeðin
Onunla gece konuþ, içten ve sizli bizli
Uyanýr uyanmaz ye! tokatýný gerçeðin
Rûhuma sarýlsýn o, gece misl-i sarmaþýk
Bedenimi kaplasýn, hatta içten ve dýþtan
Bedenimden de geçsin, o mor ötesi ýþýk
Delip geçsin rûhu, bir ok gibi kamýþtan
Saplanan ince kamýþ, býraksýn inlemeyi
Ucundan kanlar aksýn, topraða þýrýl þýrýl
Býraksýn yüce daðlar, rüzgârý dinlemeyi
Ey sen, yüce Kâf Daðý, ýzdýrabýnla kývrýl
Âh! nazlý kýr çiçeðim, ellerim kan çiçeði
Kan aðlayan gözlerim, nar çiçekleri açtý
Bilmiyorum ki neden, kýrmýzý, düþen çiði?
Âh! þu kanlý gözlerim, nar taneleri saçtý
Soner Çaðatay 5 Aralýk 2010 / Wuppertal