GÜZELİM...

Ben sende,
Umutsuzluðu sevdim.
Beklerken, defalarca çürüyüp;
Erimeyi!
Bana, hiç bakmayan o kahverengi gözlerine,
Bir bebek kaþýðý süt tozu ekleyip
Ýçmek istedim ara-sýra!
Sen bana ne kadar karþýlýk vermesen de;
Baþlý baþýna bir *Umut kaynaðý* ydýn sen bende!
Unutmaz dedim, her seferde
bir inanç doðurdu ’kýsýr’ kalbim.
Bir sanaydý, evet. Tek sanaydý bu direniþlerim;
Ama sonda, sen istemedin.
Daha fazla takatim kalmamýþtý koþturmaya,
Sakattým...
Ve üstüne üstlük bir de sen kýrdýn
Sana çarpan bu dayanaksýz kalbi.
Özlerim ama artýk kimseye demem!
Beklemem. San sen artýk seni;
Yürekte boþ býraktýðýn bahçede þimdi yeller esiyor.
Zaten hiçbir çocuk þen þakrak koþturmaz ki elinde çiçeklerle
Bahçemde...
Hep bir somurtkanlýk, hat safhada;
Düþüncelerim kanýyor, ve artýk
bir kalbim bile yok!
Zira...
Sen giderken, elinde tuttuðun o kara poþete sokmuþtum gizlice,
durmuþ bu kalbimi.
Ve kapýyý kapattýðýn an,
cesedim!
...

Bu þiiri okurken el sürme sayfalara,
Elin kanlanmasýn;
Güzelim!..

Sosyal Medyada Paylaşın: