Gözlerimi açtýðým dünyanýn üç hali,
Nasýl kolay kolay geçmiyorsa
Ölümde o kadar basit olmasa gerek
Bahara yeni açmýþ bir çiçek
Nasýl onu koparmama üzülemiyorsa bile
Ýlk iþim doðaya olan borcumu ödemek
...
Keþke her düþünce bu kadar nazik,
Söylenen her söz bu kadar yalýn olsa
-Ýlla ki yalan söyle- diyen
hiçbir sahtekar
Anasýnýn karnýndan doðamasa
...
Hayalleri olmazsa insanlarýn dünyada
Hiçbir güneþ geceye kalamaz
Susuz çöllerde sel basmaz bir evi
Papatyalar yürüyemez uzun yollarda
-Ama ben ölebilirim-
Ben kocaman yanýlgýlarýmdan
Her kaçýþýmda düþtüðüm çukuru
Her tekrar eden günde seçemeyebilirim
Müsvedde kaðýtlardan oluþan rüyalarýmý
Hiç yüksünmeden yakabilirim
’Ama ben ölemem’ demiyorum
Ölebilirim...
Sen, ben, o, biz, siz, onlar
Bu belirsiz isimlerin yanýna
bir artý koyup kendimi ekledim
Beni, her sokak baþýndaki kargaþanýn,
her soluk alýþtaacýyan yaranýn,
gözümden akan her gözyaþý için
ödeteceðim hesaplarýn yerine
kullanabilirsin.
Kullanabilirsin beni yerine
Ölüm soðukluðunun eþ anlamlýsýnýn
Tasvir ettiðim cümleler kadar hayatým
Fazlasý deðil! ..
Ben kalemim kýrýlmadýðý sürece yaþarým
Silgilerimi hiç kullanmadan depoladým
Ama bir gün onlarý;
Kötü anýlarýmý halletmeleri için
Dünyaya salacaðým
Ýþte o gün tüm suçlular susacak
Bir bahçem olacak
Ýçinde yalansýz bir gülistan
Arkadaþlarýmýn hepsi candan
Düþüncelerim akacak sonsuza doðru
Tüm kirlerimden arýnacaðým
Ve ben; susacaðým
Esra Mikail Erdoðan