Ýçimin en kuytu yerlerinde Hüznün uðramadýðý, Gözyaþýnýn demlenmediði Tek bir yer bulamadým. Bazen son hýz geçen bir tren gibi Akýp gidiyor gözümden anýlar, Bazen oturup gönül bahçeme Baðdaþ kurarak Saatlerce yaþatýyor bana geçmiþi Hatýralar… Oysa Çaresiz bir hastalýk gibi Dönüþü yok bir yolun yolcularý olan anlar, El sallayacak vakit bile bulamadan Yok oluyorlar aniden. Eller yoruldu diz dövmekten, Gözler yoruldu dalýp gitmekten de Bir gönül yorulmadý Ah ettiði günleri anmaktan. Þu camdan bakar da uðurlardý hani bizi annemiz, Yolcu ederken avucumuza harçlýk sýkýþtýrýrdý babamýz… Top oynadýðýmýz sokaklar da yok sanki… Yalan dünya dedikleri buymuþ, Ýnsan bunu yaþadýkça anlarmýþ… Hayal meyal görülen sülietlerde Anýlarýn filmi geriye sarýlmýþ Ve ölüm denen sürpriz Gene kucaðýný açmýþ. Haydi El ver þu gölgelere de Görebildikleri kadar günün batýþýný, Anlasýnlar hayat yokuþunun desteksiz çýkýlmayacaðýný.
2.12.2010 Serap Demirtürk -Serap Hoca-
Sosyal Medyada Paylaşın:
serap hoca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.